De Döschkassen

In Köln gifft dat nu ’n Mondstatschoon. Na jo, Köln liggt twor ni op’n Mond. Overs dat is je ook keen Statschoon op’n echten Mond, sünnern ’n dat is ’n Inrichtung, de den Mond simuleern schall, mit ganz fienen Sand un Steen un düster is dat dor un so wieder. Dor schüllt de Astronauten ööven, de bald no’n Mond fleegen wüllt. As wurr dat hier op de Eer ni genog arger geeven. Annerlei. Jedenfalls schüllt de Mondfohrers dor ook lehrn, wo man sick in’t Weltall sülms verpleegen kann. Dorto is in Köln ’n Planthuus, ’n Gewächshuus, opstellt worrn, dat för ’n tehmli lange Tied in de Antarktis stohn hett, üm dor de Lüüd vun de Statschoon Niemayer III mit frisched Gemüse to versorgen. So un nu kümmt dat wat mi Gedanken mokt hett: So’n Projektleiterin vun de „Luna“, so heet de Statschoon in Köln, hett in ’n Radio-Reportage seggt, wat dat dorste Planthuus „refurbished“ is. Man snackt dat „rieförbischt“ ut. Oha, heff ick dacht. Is dat wat Gefährliched? Wat passeert, wenn so’n Planthuus rieförbischt ward? Kann man dat a