De Döschkassen

Siet ’n Wiel bün ick Busfohrer. Dor heuert man je automatisch mit, wat de Lüüd in de ersten poor Reegen so vertellt. Un mitünner kümmt dor recht drullige Sooken bi rut. So hett annerletzt ’n söbenjährigen Jung sien Schoolkolleg froogt: „Segg mol, wann starvt Putin eegentli?“ Dorop de anner: „Wat is ’n Putin?“ Jo, un vörige Week bün ick mit ’n Reisegruppe in Richtung Hamborg ünnerwegens ween. De Lüüd weern overs al lang ut de School rut. Nu keem‘ wi op de A23 an de Buusteed bi Pinneberg vörbi. Dor, wo ümmer Stau is. Dat kann man jeden Dag in de Verkehrsnorichen heuern. Wi sünd dor also op de linke Sied vun de Autobohn langnusselt, weil de Stroot op de rechte Sie nied mokt ward. Dor stunnen jede Menge Lastwogens, Walzen, ’n groote Teermoschien un ’n Barg annered Speziolgerät. Wat man overs ni sehn kunn, dat weern Minschen, Buuarbeiders. Un wi harrn ni Sünndagobend, dat weer meern in de Week morns halvi negen. Drööge Luft harrn wi ook. Beste Bedingung‘ also, üm so’n Stroot trech to moken. Dor gung dat achter mi